Niet nieuwsgierig doodgaan

Niet nieuwsgierig doodgaan

Cornelis Vreeswijk | 30e sterfdag | In memoriam

Alles had in Zweden ontzettend heerlijk rustig kunnen blijven, als niet op 13-jarige leeftijd Cornelis Vreeswijk met het gezin van IJmuiden naar Zweden was verhuisd. Daar groeide hij uit tot één van de meest invloedrijke artiesten van de 19e eeuw en hij was de eerste zanger in Scandinavië die zong over maatschappelijke kwesties. Hij zong over de verschoppelingen en werd een stem voor degenen die zich niet gehoord voelden. Cornelis was, ondanks dat hij beter Zweeds sprak dan menig Zweed, een outsider en dat wilde hij het liefst ook blijven. Zo kon hij met een afstandje naar de samenleving kijken en naar de misstanden die in het idyllische Zweden het liefst onder de deurmat werden geveegd.

Cornelis wilde niet nieuwsgierig doodgaan. Het leven moest geleefd worden, de liefde onderzocht en muziek ontdekt of herontdekt worden. Hij verdiepte zich in de blues, jazz, samba, folk, pop en de Zweedse chanson en al deze stijlen daagden zijn teksten uit, werden opnieuw bevrucht door het unieke geluid van Cornelis. Een geluid met een boodschap. Hij is nooit een Zweeds staatsburger geworden, hij was een wereldburger. Cornelis is maar 50 jaar geworden. Een consequentie van een leven leiden waarin niets met mate was, maar dat maakte ook dat zijn repertoire zo rijkelijk vloeide. Hoe groter zijn persoonlijke misère, hoe mooier de liedjes.

Maar hij was het er niet mee eens dat hij al dood zou gaan. Hij kocht tien paar schoenen, wilde eigenlijk ook nog een boot kopen en het liefst nog een keer trouwen. Daarnaast was hij nog lang niet uitgeschreven, zoveel liedjes moesten nog geschreven worden. Maar het was te laat, hij zou doodgaan aan leverkanker. Maar voordat de dood hem zou komen halen wilde hij nog één plaat maken als een soort testament. Een testament voor jongeren om hen te waarschuwen voor de gevaren van alcohol en drugs. Hij gaf een stem aan Fatumeh, de dochter van vrienden die verslaafd raakte aan de heroïne. Zij werd het symbool van dit testament.

‘Blues voor Fatumeh’ heet de plaat. De titelsong is hieronder te beluisteren in een versie van De Andersons. Cornelis heeft ons gezelschap ongelofelijk geïnspireerd met zijn prachtige en rijke repertoire dat voor eeuwig tijdloos zal zijn.