Dit is het gastenboek van De Andersons.
Wij zijn er even niet, maar laat een bericht achter!
172 thoughts on “Reacties”
Afgelopen zaterdag was ik te gast in het programma van de Andersons.
Niet “verwondering” maar “herkenning” was het woord, geloof ik, in hoe zij en ik in de loop der jaren het thema verwondering benaderd hebben.
En toch ook weer wel “verwondering”; over de ondeugd en de perfectie waarmee dit duo alles uitvoerde; over de tranen die ik liet, soms van ontroering, soms van het lachen.
Pas dan is iets echt Kunst, zei Martin Heidegger en velen na hem, zo weet ik, als het die tegengestelden verenigt: verwondering en herkenning, verleiden en afhouden, onthullen en verhullen, aantrekken en afstoten. Juist op dat raakvlak wordt iets meer dan wat het is. Meer dat alleen een super onderhoudende, gezellige avond.
Deze mensen hebben in krap twee uur (of eigenlijk al tijdens het eerste of tweede lied) mijn absolute be-wondering veroverd. Ik hoop dat we nog veel, heel veel van ze gaan horen. En houden.
Wat een prachtige voorstelling weer gisteren in het Rumpts Kerkje. En hoewel ik een groot deel van jullie teksten inmiddels mee kan zingen van de CD’s die ik heb, hoor ik toch andere dingen als jullie het live zingen. Het zijn dan niet meer alleen de woorden, maar ook het gevoel erbij, de manier waarop jullie het brengen, laten zien, ons (mij) laten ervaren. Nu dus wel tranen bij ‘Luchtkasteel’. En een paar mooie en leuke nieuwe teksten gehoord!
Het gesprek en de interactie met Melvin Könings was ook mooi, maar jullie eigen liedjes blijven mooier . Trouwens, liedjes, liederen, songs… eigenlijk geeft geen van deze woorden precies weer wat jullie zingen, want het is het allemaal zo op zijn tijd.
Dank jullie voor dit onverwachte kadootje! (ik wist pas een dag tevoren dat jullie weer in de buurt waren met een optreden, en alles viel zo mooi samen deze avond…)
Gisteravond in Oisterwijk genoten van deze voorstelling.Wat een prachtige muziek.Zelden zo zuiver horen zingen.Het was ook echt gezellig met interactie van de kijkers .Oisterwijkers die niet gegaan zijn hebben heel wat gemist.Ook de gast was zeer interessant.Je hangt echt aan haar lippen als ze begint te praten.En 80 jaar,nou ik ken veel mensen die een veel oudere indruk maken terwijl ze jaren jonger zijn. Het was een fantastische avond.
Wat fijn om jullie live te ontmoeten in Heerhugowaard. Het programma ”Hier dooft niets” ontroerde, bemoedigde, enthousiasmeerde ons. Het was echt een cadeau om dit mee te maken! Schoonheid in tekst,muziek en (samen) zang en het opbeurende geluid dat jullie verspreiden. Het werkt positief door tot in de ziel. Zeer origineel jullie performance met een heel integere vitale interactie met het publiek. De voorstelling smaakte naar meer en in Burgerbrug nogmaals beleefd met mijn moeder van 88! Daar het bijzondere verhaal van Kitty Mertz gehoord. Graag tot ziens…
Ik heb genoten van ‘de verwondering’ door Anna en Roel in het Witte Kerkje in Hemrik. Wat me raakte was de kracht van beide stemmen, het samenspel, de liefde en de diepgang. De vrijheid waarmee gezongen werd herinnerde mij aan een documentaire Het uur van de Wolf (van vele jaren geleden) over een vrouw in Portugal (Maria) die in haar spirituele centrum allemaal beroepsmusici ontving. Zij en een collega raakten de musici aan op hun lichaam waar zij blokkades ‘zagen’. Soms op de keel, op de schouders, op de buik etc. Het hielp de deelnemers om vanuit hun ziel te zingen in plaats van uit het hoofd ( techniek). Huilend ontspanden de deelnemers en hun zang en spel werd zo krachtig en ontspannen. Deze kracht , vrijheid en ontspanning heb ik ervaren bij Roel en Anna.
Het intervieuw van Anna met Joop Wittermans en Margje kreeg diepgang door de vragen die Anna stelde.
Ik had begrepen dat het wiegenliedje over de overleden vader van Anna ging. Dank voor je openheid Anna, dat raakte mij het meest. De veerkracht van jou symboliseert hoop op genezing voor vele anderen en maakt me dankbaar.
Het smaakt dus naar meer bedoel ik. :), want het eindigde juist heel mooi, dusse… dat uitkijken naar een toegift kwam waarschijnlijk bovendrijven door het gesprek achteraf. De stilte na de voorstelling als je naar huis rijdt en weet van dat kleine manneke dat er ook is, (Podium Pingjum)
Podium Pingjum: Wat een enthousiasme, prachtige poëtische en scherpe, diepe teksten, loepzuiver gezongen, een integere reis in verwondering. Kwetsbaarheid in kracht. Zichzelf begeleidend op gitaar en piano werden pareltjes neergezet. De bijdrage van Aggie van der Meer gaf de voorstelling nog meer dimensie. Ik kijk uit naar een laatste toegift: een wiegenliedje, breekbaar zacht, heel zacht gezongen voor hun zoontje, voor het kind in ons dat geraakt wil worden. Verwondering.
Afgelopen zaterdag was ik te gast in het programma van de Andersons.
Niet “verwondering” maar “herkenning” was het woord, geloof ik, in hoe zij en ik in de loop der jaren het thema verwondering benaderd hebben.
En toch ook weer wel “verwondering”; over de ondeugd en de perfectie waarmee dit duo alles uitvoerde; over de tranen die ik liet, soms van ontroering, soms van het lachen.
Pas dan is iets echt Kunst, zei Martin Heidegger en velen na hem, zo weet ik, als het die tegengestelden verenigt: verwondering en herkenning, verleiden en afhouden, onthullen en verhullen, aantrekken en afstoten. Juist op dat raakvlak wordt iets meer dan wat het is. Meer dat alleen een super onderhoudende, gezellige avond.
Deze mensen hebben in krap twee uur (of eigenlijk al tijdens het eerste of tweede lied) mijn absolute be-wondering veroverd. Ik hoop dat we nog veel, heel veel van ze gaan horen. En houden.
Wat een prachtige voorstelling weer gisteren in het Rumpts Kerkje. En hoewel ik een groot deel van jullie teksten inmiddels mee kan zingen van de CD’s die ik heb, hoor ik toch andere dingen als jullie het live zingen. Het zijn dan niet meer alleen de woorden, maar ook het gevoel erbij, de manier waarop jullie het brengen, laten zien, ons (mij) laten ervaren. Nu dus wel tranen bij ‘Luchtkasteel’. En een paar mooie en leuke nieuwe teksten gehoord!
Het gesprek en de interactie met Melvin Könings was ook mooi, maar jullie eigen liedjes blijven mooier . Trouwens, liedjes, liederen, songs… eigenlijk geeft geen van deze woorden precies weer wat jullie zingen, want het is het allemaal zo op zijn tijd.
Dank jullie voor dit onverwachte kadootje! (ik wist pas een dag tevoren dat jullie weer in de buurt waren met een optreden, en alles viel zo mooi samen deze avond…)
Gisteravond in Oisterwijk genoten van deze voorstelling.Wat een prachtige muziek.Zelden zo zuiver horen zingen.Het was ook echt gezellig met interactie van de kijkers .Oisterwijkers die niet gegaan zijn hebben heel wat gemist.Ook de gast was zeer interessant.Je hangt echt aan haar lippen als ze begint te praten.En 80 jaar,nou ik ken veel mensen die een veel oudere indruk maken terwijl ze jaren jonger zijn. Het was een fantastische avond.
Wat fijn om jullie live te ontmoeten in Heerhugowaard. Het programma ”Hier dooft niets” ontroerde, bemoedigde, enthousiasmeerde ons. Het was echt een cadeau om dit mee te maken! Schoonheid in tekst,muziek en (samen) zang en het opbeurende geluid dat jullie verspreiden. Het werkt positief door tot in de ziel. Zeer origineel jullie performance met een heel integere vitale interactie met het publiek. De voorstelling smaakte naar meer en in Burgerbrug nogmaals beleefd met mijn moeder van 88! Daar het bijzondere verhaal van Kitty Mertz gehoord. Graag tot ziens…
Ik heb genoten van ‘de verwondering’ door Anna en Roel in het Witte Kerkje in Hemrik. Wat me raakte was de kracht van beide stemmen, het samenspel, de liefde en de diepgang. De vrijheid waarmee gezongen werd herinnerde mij aan een documentaire Het uur van de Wolf (van vele jaren geleden) over een vrouw in Portugal (Maria) die in haar spirituele centrum allemaal beroepsmusici ontving. Zij en een collega raakten de musici aan op hun lichaam waar zij blokkades ‘zagen’. Soms op de keel, op de schouders, op de buik etc. Het hielp de deelnemers om vanuit hun ziel te zingen in plaats van uit het hoofd ( techniek). Huilend ontspanden de deelnemers en hun zang en spel werd zo krachtig en ontspannen. Deze kracht , vrijheid en ontspanning heb ik ervaren bij Roel en Anna.
Het intervieuw van Anna met Joop Wittermans en Margje kreeg diepgang door de vragen die Anna stelde.
Ik had begrepen dat het wiegenliedje over de overleden vader van Anna ging. Dank voor je openheid Anna, dat raakte mij het meest. De veerkracht van jou symboliseert hoop op genezing voor vele anderen en maakt me dankbaar.
Het smaakt dus naar meer bedoel ik. :), want het eindigde juist heel mooi, dusse… dat uitkijken naar een toegift kwam waarschijnlijk bovendrijven door het gesprek achteraf. De stilte na de voorstelling als je naar huis rijdt en weet van dat kleine manneke dat er ook is, (Podium Pingjum)
Podium Pingjum: Wat een enthousiasme, prachtige poëtische en scherpe, diepe teksten, loepzuiver gezongen, een integere reis in verwondering. Kwetsbaarheid in kracht. Zichzelf begeleidend op gitaar en piano werden pareltjes neergezet. De bijdrage van Aggie van der Meer gaf de voorstelling nog meer dimensie. Ik kijk uit naar een laatste toegift: een wiegenliedje, breekbaar zacht, heel zacht gezongen voor hun zoontje, voor het kind in ons dat geraakt wil worden. Verwondering.