Recensies:
OVER HIER DOOFT NIETS
“De Andersons zijn voor mij een ideaal duo, bijna de zon en de maan. Het verschil is dat zij bij elkaar zijn, de zon en de maan zijn dat niet. Artistiek zijn ze gelijkwaardig, alsof ze voor elkaar gemaakt zijn, puzzelstukjes die in elkaar vallen. Het is als een verborgen geheim. Ik zag ze en dacht: wat een magie hebben zij. Waarom zijn die mensen niet bekend? Zowel muzikaal als theatraal als oprecht en bindend. Het is net een vrucht die je niet kent, en als je die proeft, dan denk je: ja, ik ken de smaak, maar waar groeit die vrucht? Ik associeer het met mijn jeugd.
Daar waar ze optreden wordt de locatie omgetoverd tot een theater, omdat zij zelf een theater zijn, waar het licht van de zon en maan samenvallen. Donker en licht in evenwicht.
Woorden kunnen het niet vatten: je moet hen zien, horen en meemaken. Je kunt zoveel vertellen over de zon, maar je moet het voelen om te weten hoe deze verwarmt. Sommige liedjes zijn meteen een evergreen. Zo voelen zij voor mij; ze zijn en ze blijven bij je.”
– Hakim Traïdia
(Theaterartiest en mimespeler)
”Ik mocht gast zijn op een “derrière”. Zo noemde mijn moeder de laatste voorstelling, de dernière, altijd) en wat voor één. De mooiste, ontroerendste, vrolijke, intieme, warmbloedigste derrière die je je maar kan voorstellen. Die van De Andersons! Wie zegt u??…….. DE ANDERSONS!!!
Ik bleek jarenlang iets gemist te hebben, maar dat weet je pas als het er is. Om nooit meer los te laten.
In een prachtig oud kerkje in Oud-Velsen kwam ik terecht in een warm bad, vol prachtige muziek, teksten, humor zonder cynisme (het bestaat gelukkig) en zo’n veilig gevoel dat ik volkomen mezelf kon zijn en laten zien en de kans kreeg een beetje van mijn moeder te delen met anderen. Zij was dus ook weer even heel dichtbij.
Een buiging en warme omhelzing voor de Andersons…….en ze nou nooit meer vergeten.”
– Dieuwertje Blok
(televisiepresentatrice en actrice)
“Cadeautjes waar je niet op rekent zijn de mooiste. Ik was te gast bij De Andersons (had ik nooit van gehoord), in Oisterwijk (ver van huis), iets met muziek en een interview. Intuïtief zei ik Ja. En terecht. Het werd een fantastische avond! Roel en Anna (de Andersons) zingen de sterren van de hemel met eigengemaakte liedjes en verhalen, het interview was onderhoudend en slim, de hele avond was voor mij en het publiek een heerlijk warm bad. Ik kreeg bloemen, maar ik geef een diepe buiging en een grote knuffel terug.”
– Hanneke Groenteman
(journalist en programmamaker)
“De Andersons zijn geweldige kunstenaars en muzikanten met prachtige teksten en liedjes. Een avond in hun ‘verwonder’ wereld te mogen meemaken was een groot cadeau.”
– Emmy Verhey
(Topvioliste)
“Optreden met de Andersons is helemaal geen optreden. Het is met goede vrienden in het café zitten, onstuimig palaveren en tot vreugde van de andere gasten vaak in hemels gezang uitbarsten – zij dan, de Andersons, zij zingen, jij zit alleen maar zacht voor je uit te wensen dat je mee kon doen. Goede vrienden ja, oude vrienden zelfs, al ontmoet je ze voor het eerst.
Na ieder verhaal of lied, denk je: zo is het, dat ken ik, zo kijk ik ook naar de dingen, alleen mijn verhaal is anders, mag ik nu? Je zit te popelen tot je aan de beurt bent. Grote thema’s snijden ze aan, liefde, dood en vriendschap – er is immers niets anders om over te zingen – en ze worden groots gebracht, geen gemompel, maar altijd met Het Licht van Troost, zoals het bier van Texel vroeger heette.
En steeds zijn er nieuwe verhalen en liedjes, nu ook over hun zoontje Noah, waarmee ze zich scharen in de traditie van de grote singer-songwriters die hun kind toezongen dat het maar niet te snel volwassen moest worden: My Boy van Neil Young, Turn Around van Harry Belafonte, Rufus Is A Tit Man van Loudon Wainwright III. En dat alles herken je, heb je ook meegemaakt, maar net even anders.
In dit café wil je blijven tot lang na sluitingstijd, en de volgende dag heb je geen kater, nee, je wordt wakker met een brede grijns op je gezicht en je weet zeker: vandaag ga ik op zangles. En morgen vraag ik of ik nog een keer mag optreden met de Andersons.”
– Sjoerd Kuyper
(dichter en kinderboekenschrijver)
‘Een avond met de Andersons, dat was weer eens wat anders. Een avond met levensliederen, zo schaars in ons land. Tegelijk iets van vroeger en toch modern. Tegelijk huiselijk en toch theater. Heel apart. Ik bewaar er een goede herinnering aan.’
– Jan Terlouw
(voormalig politicus en kinderboekenschrijver)
“Aan een voorstelling van De Andersons heb ik een keer mee mogen doen en ik vond het geweldig. Het ging over verwondering en alles in De Andersons is verwondering. En interesse, echte belangstelling, een oorspronkelijke kijk op de wereld. Lief, scherp soms, open, grappig, zonder vooroordelen, aantrekkelijk en muzikaal.”
– Maartje van Weegen
(voormalig radio- en televisiepresentatrice)
“Hartverwarmend, humorvol en ontroerend. Zo heb ik de voorstelling van de Andersons ervaren waarbij ik te gast mocht zijn. Ik heb voorgelezen uit ‘Scènes uit mijn eigen draaiboek’ en met de supernieuwsgierige Anna een gesprek voeren over mijn werk als filmmaker was echt een feestje. Maar het mooiste was om door haar en Roel prachtig tweestemmig toegezongen te worden met een nieuw geschreven song: ‘Een Vrouw als Eva’, naar een van mijn films.
Wat een onvergetelijke kennismaking. To be continued….”
– Nouchka van Brakel
(Filmmaker en regisseur)
“Het zal je maar gevraagd worden. Gast zijn in een programma van de Andersons is een eer. Die viel mij te beurt, om het maar eens deftig te zeggen, in de Thamerkerk in Uithoorn.
Het was een mooie middag. Niet alleen vanwege het warme bad van muzikaliteit: Roel en Mirek die virtuoos kunnen spelen en Anna die minstens zo mooi zingt. Maar ook omdat weer eens duidelijk werd hoeveel liefde zij voor teksten hebben. Niet alleen die van mij, maar in het algemeen. Die liefde heeft er eerder toe geleid, dat zij met een prachtig programma het repertoire van Cornelis Vreeswijk weer eens onder de aandacht hebben gebracht. Elke tekstliefhebber kan blij zijn dat zij dat hebben gedaan.
Ik denk met heel veel plezier terug aan ‘mijn’ middag. En aan het emmertje exotische biertjes dat ik na afloop van ze kreeg. Maar toch vooral ook aan een heel mooie voorstelling. Om kort te gaan: een middag bij de Andersons is boffen. Ook als je geen gast maar publiek bent.”
– Jan Boerstoel
(dichter en tekstschrijver)
“Wat zitten er prachtige liedjes in ‘Hier Dooft Niets’. Over de liefde, over verwondering, over verbazing, over warmte, hoop, ondeugd en het leven zelf. Een en al aanstekelijkheid. En zo mooi gezongen ook. Hier Dooft Niets gaat over verwondering in alle facetten”
– Theo Hakkert
(literair journalist en -criticus)
“Dan ben je al bevoorrecht door in Twente te zijn opgegroeid, maar dan blijkt dat ook nog een reden om gevraagd te worden om gast te zijn bij De Andersons!
In elke plaats waar De Andersons optreden vragen ze een artiest/acteur/kunstenaar/schr
Dat ik op een zeker moment in de voorstelling ook het podium zou beklimmen, was ik totaal vergeten. Een verrassend warm verhaal over een vrouw, die op wonderlijke wijze plotseling in hun leven “verschijnt” en alles voor hen in een nieuw daglicht laat baden.
Totaal ontspannen door dit alles, voeg je je als gast dan bij hen en word je omhelsd door een warme interesse in leven en werk in de vorm van een plezierig geanimeerd gesprek over “verwondering”. Ik kende deze vorm van theater nog niet en was aangenaam verrast. Een absolute aanrader!”
– Laus Steenbeeke
(acteur)
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
OVER STOCKHOLM SNEEUWT:
“…een mooi begin waarin Dullaarts krachtige spel en de sferische muziek een ijzersterke combinatie blijken.”
“De voorstelling is een mengeling van komische sketches en scènes met speculerende personages waarop Agatha Christie jaloers zou zijn.”
(Theaterkrant)
“De korte gesprekken prikkelen de verbeelding en lijken het topje te tonen van een ijsberg aan complottheorieën, die eerder thuishoren in een vuistdikke Zweedse thriller.”
“..speelse reconstructie…humoristische scenes..”
“Ågren zingt expressieve, poëtische ballades….Dullaart valt op als ouderwetse kleinkunstzanger.”
(De Volkskrant)
“Anna Ågren zingt prachtig. De blondine doet dat loepzuiver en met een perfecte dictie. Haar podiumgenoten Roel Dullaart (die Olof Palme speelt) en Mirek Walton (muzikale begeleiding) doen niet voor haar onder.
“De twaalf liedjes in de voorstelling zijn wonderschoon.”
(Leidsch Dagblad)
“Razend interessante materie (…) Liedjes als ‘Wij zijn niet te doen’ en ‘De kroeg van het hiernamaals’ verdienen het om gehoord te worden.”
(Het Parool)
“Het eerste wat me overkomt als Roel Dullaart, Anna Ågren en Mirek Walton opkomen en hun nummer ‘Stoc
kholm sneeuwt’ inzetten is hevige kippenvel. Zo mooi en overweldigend vind ik het. Mede door het theaterspel, afgewisseld met de gevoelige liedjes en een gezonde dosis humor lukt het De Andersons om mij echt diep te raken. Ik durf met volle zekerheid te zeggen dat dit één van de mooiste stukken is die ik in mijn leven zal zien.”
(De PIT)
“De Andersons hebben met de muzikale thriller iets heel bijzonders op de planken gebracht. Conceptueel een vondst en qua acteren en zang een topprestatie. De voorstelling is goed doordacht, de drie leden van De Andersons hebben talent, de tekst en de liedjes zijn van een hoog niveau, maar er is nog een ander ingrediënt dat hun optreden naar een zo hoog plan brengt: passie. Passie om muziek te maken, passie om alles uit de voorstelling te halen en passie om het publiek deelgenoot te maken van hun passie. En dat voelt het publiek. Kortom, de voorstelling was een warme en overdonderende gebeurtenis.”
(Weekblad Waalwijk/Drunen)
Radio-interview bij KRO’s De Taalstaat:
Radio-interview bij RTV Noord-Holland:
Radio-interview bij Amsterdam FM:
Over ‘Vreeswijk & De Andersons’:
Kick van der Veer over de cd ‘Vreeswijk & De Andersons’:
“Laat ik nou eerst eens net doen of ik nog nooit van Cornelis Vreeswijk heb gehoord. Ik zet de cd van Vreeswijk & De Andersons op. Wat hoor ik dan? Dan hoor ik een mooi geproduceerde, zeer gevarieerde cd met prachtige liedjes. Ze gaan over zuipen en hoeren, over drugsverslaving, maar ook over de liefde, vriendschap, God en de duivel of een rozenblad. Soms lopen de rillingen over je rug bij de hartverscheurende blues voor Fatumeh, krijg je rooie wangen van vertedering bij Het laatste sprookje of Felicia verdween. Maar er valt ook te lachen om Vlijtige Marie en de hevig uit de hand lopende Zweedse kerst. Ik zou heel nieuwsgierig worden naar de persoon die deze liedjes gemaakt heeft. Het zijn stuk voor stuk nummers met een geheel eigen geluid en idioom. Ze worden zo niet in Nederland gemaakt.
En als me dan verteld zou worden dat die liedjes voor het merendeel in het Zweeds zijn geschreven door ene Cornelis Vreeswijk, die nu 25 jaar dood is en in Zweden nog altijd als een held wordt geëerd dan zou ik dat onmiddellijk geloven.”
De Telegraaf (Esther Kleuver) over de cd Vreeswijk & De Andersons:
“Door hun eigen, gemengde achtergrond lijken De Andersons heel dicht bij de kern van de liedjesschrijver in de buurt te komen (in verschillende liedjes wordt zowel in het Zweeds als in het Nederlands gezongen). Uiteraard ontbreekt ‘Veronica’ niet, is er een komisch vervolg op ‘De nozem en de non’ gemaakt en zijn er pareltjes als ‘Vogels’ en ‘Het laatste sprookje’.”
Hijlco Span (NCRV radio):
“Dit seizoen brengen De Andersons in het theater een ode aan Cornelis Vreeswijk. Dat resulteert in een sprankelende voorstelling waarin het intense leven van Vreeswijk geschetst wordt en waarin je ook Zweden van een andere kant leert kennen. Een land om van te houden, maar ook een land waarover sappige en intens grappige verhalen verteld worden door Anna Ågren en Roel Dullaart. Want ja, Zweden zijn kalme mensen, totdat er drank vloeit. En het land is zó georganiseerd dat er zelfs op de melkpakken waarschuwingen en levensadviezen staan. Toch is het vooral het werk van Vreeswijk dat deze voorstelling de moeite waard maakt, de vertalingen van zijn teksten en de muzikaal sublieme uitvoering door Roel, Anna en muzikanten Mirek Walton en Tom Dicke.”
Jaap Reedijk over de première:
“Gisteren was het première voor De Andersons met hun voorstelling over Cornelis Vreeswijk. Een prachtige voorstelling die veel belangstelling verdient en een groot slotapplaus krijgt. Zoals het hoort bij een première…… Er zijn voorstellingen die niet alleen mooi zijn om naar te kijken en te luisteren maar ook prachtig om te fotograferen…. Een aanbeveling!”
Over andere voorstellingen
Over de voorstelling Het Vreemdelingenlegioen, De Leeuwarder Courant (Lidwien Feld):
“…Maar in een buitencategorie toptalent door de ongewone aard van hun kunsten moeten de zangeres en zanger Anna Ågren en Roel Dullaart genoemd worden….Opnieuw ook multikunstenaars die naast een geweldige stem over komische talenten blijken te beschikken…”
Over de voorstelling Mijn Rijkdom, John Leddy:
“…Hartveroverend! Drie jonge mensen met een bonk talent. Kleine subtiele liedjes en stapellieregekke comedynummers, virtuoos gezongen en gespeeld. Heerlijke muziek.”
Over de hommagevoorstelling Sterker dan de tijd aan Bram Vermeulen, Het Brabants Dagblad (Henk Langenhuijzen):
“…Ook Anna Ågren maakte indruk met ‘Uitgewist’ en Roel Dullaart zong ‘Dans met mij’ met een onvergetelijke rust en kracht.”
Over de voorstelling Wij gaan het anders doen, Jury Texel Amsterdams Kleinkunst Fesival:
“…Er is een mooie interactie zowel met het publiek als met elkaar, het programma is van intelligent en hoog niveau. De Jury vindt het fijn om vakmensen op het toneel te zien die weten wat ze doen”.